Vertrek Tamale

De laatste dagen zijn aangebroken. De laatste dagen met het gastgezin, de laatste dagen om het micro-financieringsproject af te maken. Om nog even goed af te sluiten hier in Tamale hadden we bedacht om de Poorest of the Poor een maaltijd aan te bieden; een flinke bak rijst met fles en een flesje limonade. 100 maaltijden waren klaargemaakt. Met de taxi en 3 grote buskets vol zijn we naar town gereden waar we natuurlijk gelijk achtervolgd werden. In groepjes gingen we de maaltijden uitdelen. Iedereen wilde natuurlijk hebben, maar we moesten selectief blijven om de armste te selecteren. We zijn heel de goot van town afgegaan, waar mensen letterlijk in de goot liggen. Deze goot wordt altijd helemaal bezet door zwervers en gehandicapten. We besloten alleen mensen te geven die zaten, niet degene die staan, anders zou het 1 grote gaos worden. Maar alsnog was het heel lastig om de orde te handhaven. Toen mijn voorraad net op was stonden er nog 3 gehandicapte vrouwen voor mijn neus die nog niks gehad hadden. Toen kreeg ik wel even tranen in mijn ogen hoor, toen die vrouwen mij wanhopig zaten aan te staren; zo graag ook een bakje eten hadden gewild.

Het project is nog niet helemaal afgekomen. De puntjes moeten nog even op de i gezet worden van ons advies rapport. Nouja, eigenlijk moeten we gewoon nog een heel hoofdstuk schrijven. Dat gaan we in Nederland nog even afmaken, want al het onderzoek zelf is wel afgerond. Ook willen we nog een presentatie gaan geven voor de Nederlandse bord of Meet Africa. Dit om ze even wakker te schudden wat wel niet moet veranderen aan het micro-financieringsproject.

De laatste avond bij het gastgezin hadden de vrouwen een feestmaaltijd gemaakt met de ingrediënten die Ali (mijn buurjongen/aanbidder) en ik de dag daarvoor hadden gekocht. Rijst, spagetti en een soort tomatensaus. Was erg lekker. We hebben ook nog wat eten aan een paar mensen in de buurt uitgedeeld. Toen ik ’s ochtends wakker werd was echt de laatste dag met het gastgezin aangebroken. Ik had afgesproken dat Ali me om 2 uur naar Kaka zou brengen met de motor. Heel de dag lekker nog met de kindjes gespeeld en veel foto’s met ze gemaakt. De kinderen vonden het echt heel jammer dat ik weg ging, vooral Jakim. Jakim was altijd bang voor blanken, en dus ook voor mij in het begin. Echt heeeeeeel bang. Maar nu is hij helemaal gek op me en eet zelfs uit dezelfde bak als ik. Ook de andere leden van het gezin vinden echt super leuk dat hij mij zo geweldig vind. Het is ook echt een heel schattig jongetje, lekker druk, lekker aanwezig. Om 2 uur ben ik vertrokken, voelde me wel een beetje verdrietig toen ik het dorp uit fietste hoor. Heb het echt super naar mijn zin gehad bij mijn gastgezin.